Popquiz avond Top500
Sylvia Winthorst 18/03/2023
“Dat je een muziekliefhebber bent, betekent nog niet dat je veel weet van muziek”. Deze conclusie trok ik aan het einde van een avondje “popquizen” in de Kwaker. Gelukkig kan ik goed tegen mijn verlies. Ondanks dat onze score niet om over naar huis te schrijven is, hebben we enorm genoten. Meedoen was belangrijker dan winnen ……………. (al zaten wij wel heel ver af van de winst).
Toen wij binnenkwamen, zat De Kwaker al bommetje vol. Op de achtergrond draaide de DJ’s de nummers uit de Zaanse top 500 en de zaal had duidelijk zin in een leuke avond. Alle teamgenoten van ons team “het Zaans kwartiertje” waren zowaar op tijd. Met zes man/vrouw sterk startte we vol vertrouwen aan de avond. Ik keek om mij heen en nam de concurrentie in mij op. Naast ons een tafel met twee mannen van onze leeftijd en aan de andere kant naast ons een tafel met twee iets oudere dames. Ik zag direct al een mooie voorsprong. Zes weten tenslotte meer dan twee (zou je denken).
De invullijsten werden uitgedeeld, de spelleider Thijs legde de regels uit, telefoons gingen van tafel en we startte met de eerste ronde. Vol verwachting en concentratie luisterde we naar de eerste muziekfragmenten. Regelmatig konden we het liedje blind meezingen en riepen we in koor “deze ken ik!”. Dat werkt zeker sfeer verhogend. Knelpunt in ons team was dat het koppelen van een liedje aan de uitvoerende artiest iets minder goed ontwikkeld was. Ik zag dat het tafeltje met de twee dames daar ook veel moeite mee hadden. De twee heren naast ons zagen we daarentegen bij ieder nummer druk schrijven. Dit waren duidelijk routiniers die vaker met het muzikale bijltje hebben gehakt. Gelukkig zaten er ook nummers tussen waarbij we wel direct in koor riepen wie het was maar in dat geval had de rest van de zaal het antwoord ook al op de lippen.
We schakelde door naar de “Ome Henk” ronde die we voor mijn gevoel best redelijk doorkwamen. Er zat een licht stijgende lijn in de avond en we kregen iets meer vertrouwen. Ronde 1 zat erop. We ruilden ons invulbladen met de buren voor een nakijkronde. Op dat moment bleek dat we onze tegenstanders sterk hadden onderschat en dat zes niet altijd meer weten dan twee. Wij hadden het invulblad van de twee heren naast ons gekregen om na te kijken. Deze heren hadden duidelijk vaker een popquiz gedaan. Als juf of meester zou je blij zijn met dit nakijkwerkje. Ze scoorde op bijna iedere vraag twee punten. Wij keken een beetje beteuterd toen wij ons nakijkwerkje terugkregen maar hielden de moed erin.
Tijdens de pauze was er een Southpark opdracht: herken de band. Dat moest niet zo moeilijk zijn en gelukkig herkende ik als U2 fan het mutsje van The Edge. Enkele andere bands wisten we ook nog bij elkaar te puzzelen. Toch hadden we ook in deze ronde een paar missertjes. Zo hadden we “The Cure” niet herkend. Oeps dat is toch wel slordig want deze was toch niet te missen door het opvallende kapsel van Robert Smith. Dat plaatje hadden wij bijna gekoppeld aan de Koreaanse K-pop stroming…….
Na de pauze volgden er nog een alfabetje, een mash-ups ronde, de extreem korte intro’s en uiteraard werd ook onze Zaanse muziekkennis op de proef gesteld. Bij mijn teamgenoten zag ik in de loop van de avond de fronsrimpels steeds meer zichtbaar worden. We hebben echt ons best gedaan. Gelukkig hadden we 1 teamgenoot uit generatie Z die we als Joker hebben ingezet. Hij wist nog wonderbaarlijk veel en niet alleen van de muziek van dit millennium. Ondertussen valt de term “functie elders” steeds vaker voor het linkerdeel van de tafel (de kant waar ik toevallig ook zit).
Mijn specialiteit blijkt de guilty pleasure ronde. De apres-ski nummers zitten nog fris in het geheugen, dokter Bernard schut ik zo uit mijn mouw en ook in de smartlappen blink ik uit. Ik zing ze niet alleen mee uit volle borst maar kan dan ook eindelijk de artiest en titel noemen. Hazes, Koos, Bonnie maar ook Marianne’s “Ich bin wie du”, is voor ons een appeltje/eitje. In dit genre scoren we dan eindelijk een voldoende en zo sluiten we de avond in een jolige stemming af.
We twijfelen of het verstandig is om te blijven om de eindscores en rangschikking te horen. Maar zoals onze Henny aan het eind van zijn show altijd eindigden:
Hier stond je dan vanavond (ja, zeker weten)
Het was wel spannend (oeh)
Maar toch ook fijn (jeee)
Maar zoals bij elke wedstrijd
Kan er maar één de winnaar zijn
We laten ons niet kennen (nee)
We gaan gewoon maar door
Want wie niet tegen z`n verlies kan
Die is maar zielig hoor
Wij eindigden (zoals verwacht) in de onderste regionen. Wie de winnaars waren dat was voor ons al duidelijk. Dat waren uiteraard de twee outsiders naast ons. Deze heren gingen met een verpletterende monsterscore, een beker en de eeuwige roem naar huis. Als goede verliezers gaven we deze kampioenen een groot applaus. Uiteraard gaven we ook de organisatie een groot applaus want deze avond was top georganiseerd en zeer geslaagd! Onze eerste popquiz was dan qua eindresultaat misschien geen succes maar we hebben een heerlijke muziekavond gehad. Alle begin is moeilijk. Zoals de legendarische Barry Stevens zo mooi kon zeggen: “Vooral doorgaan”.
